Persephone, de maagdelijke godin van de aarde, werd geroofd en in de onderwereld gevangen gehouden. Haar moeder (Demeter, godin van landbouw en graan) mistte haar zó verschrikkelijk, dat er jaren niets groeide of bloeide van verdriet. Het werd winter op aarde en het land onvruchtbaar. Er kwam hongersnood over de mensen. Toen Persephone eindelijk bevrijd werd, kwam ze met zoveel blijdschap terug, dat elke voetstap op de kale aarde een spoor van groen en bloemen verspreidde.
De Noorse mythologie, de Edda, kent het verhaal van de drie Nornen. Zij zijn de schikgodinnen die onder aan de levensboom Yggdrasil wonen en voor ieder nieuw mens een levensdraad spinnen. Daarbij leggen zij het lot van elke mens bij geboorte vast, al zingende, spinnende en vlechtend. Soms is de draad prachtig goed gelukt, soms zitten er wat oneffenheden in. In Europese sprookjes komen de nornen ook terug; als goede feeëen die een wenspreuk doen bij elke nieuw geborene. De drie nornen weven je leven en je lot. dat klinkt bepalend en sturend, maar is het niet. Niet als jouw definitie van ‘lot’, de opdracht, het talent is, dat je bij geboorte kreeg.
Ieder van ons heeft een levenslijn; een onzichtbaar koord dat ons verbind tussen de aarde en iets boven ons. Mijn levenslijn was flinterdun. Er zijn dingen gebeurd in alle jaren die mij steeds verder van mijn pad hebben gebracht, mijn lijn was zo verschrikkelijk dun dat het geen wonder is dat ik mij af en toe een schaduw voelde. Het goede nieuws is dit; dat het leven je altijd kansen geeft om opnieuw de verbinding met je levensopdracht te leggen. En ‘opdracht’ moet je niet zien als ‘werk’ of ‘taak’ maar als iets wat zó verschrikkelijk bij jou hoort, dat je hart zíngt als je daar bent. Voor mij is dat de kunst, de natuur en buiten zijn. (En iets met kruiden. Ja die snapte ik eerst ook niet, maar waarschijnlijk heb ik dat in het koken gevonden).
Tegen iedereen die denkt, ‘ja maar je maakt toch ook kunst?’ zeg ik; Nee hoor. Ik heb mijn kunst aan de straat gezet toen ik stopte met de academie. Daarna was alles steeds belangrijker (huis, kinderen, opdrachten, goeie klussen, anderen helpen) en na al die zaken was er soms nog een kruimel tijd over om me aan de kunst te wijden.
In het boekje 'De gastvrije Aarde' van Clarissa Pinkola Estes zit een verhaal over een boom. Er staan heel veel sprookjesachtige vertelsels in maar gaat vooral over het leven, ieders leven, dat zich voortdurend vernieuwd. Als je er open voor staat.
Het gaat over het zaad van Persephone, dat in de aarde valt, sterft en nieuw leven voortbrengt.
“In ieder braakland wacht nieuw leven om opnieuw geboren te worden. En dat komt, of je het wil of niet. Het drijft mee met de wind en blijft altijd komen, zodat je vele kansen krijgt om ... eindelijk voor het leven te kiezen.’
- Clarissa Pinkola Estes, de Gastvrije Aarde.
Leestip :)