Vandaag kreeg ik per post één leesxemplaar (vroeger kreeg je er 10, toen vijf, nu nog maar 1) van het Grote Voorleesboek. Daarin staan 4 geïllustreerde pagina’s van mijn hand. Daarvoor kreeg ik 140,- euro. In een oplage van 5000 stuks is dat bijna 3 cent per boek.

Ik mopper liever niet over mijn werk want boekjes maken is echt het allerleukste werk dat er bestaat. Maar er gebeuren zoveel nare dingen in dit vak dat ik de moed een beetje aan het verliezen ben. Er is bijna geen enkele schrijver of illustrator meer die nog kan leven van zijn vak en dat ligt níet alleen aan de crisis. De grote monopoly-spelers (Sanoma, Selexyz, NTR, enz.) gebruiken de crisis als excuus voor wurgcontracten en het betalen van fooien i.p.v. loon naar werk. Onder het motto; ‘we hebben geen geld voor je maar wij staan wel goed op je CV toch?’

Bij de laatste contract-veranderingen van Sesamstraat heb ik geweigerd mijn auteursrecht af te staan. Ik vond en vind dat een heilig ding: wat uit mijn hoofd en pen komt mag een ander nóóit vanzelfsprekend als zijn eigendom beschouwen. Nu werk ik dus niet meer met Sesamstraat; voor mij 10 andere illustratoren die zich daar dan maar overheen zetten. Het hebben van principes is een dure hobby.

Elizabeth Gilbert (Eat, Love, Pray) beschrijft in een prachtige TED talk dat roeping en succes niets met elkaar te maken hebben. Iedereen heeft iets waar hij meer van houdt dan van zichzelf, of zelfs van het leven zelf. En als je dat doet (brood bakken, hardlopen, muziek maken, schrijven, whatever) dan kom je thuis in jezelf. Elizabeth zelf heeft 20 jaar tafeltjes geserveerd terwijl ze haar boeken aan de man probeerde te brengen. Dat was geen reden voor haar om te stoppen met schrijven. Je moet altijd doen wat je hart laat zingen. En dat kan tuinieren zijn voor de één. En dichten, schilderen, heavy metal spelen voor de ander.

Ik heb geen moeite mijn werk aan de man te brengen. Want ik teken al bijna 20 jaar en heb mijn sporen verdiend. Maar ik kan er niet van leven. Op een paar kleine uitgevers na houdt niemand zich nog staande in het keiharde commerciële geweld van de groten. Daarnaast is het cultuurbeleid in Nederland is zo verschrikkelijk dom en armoeiig geworden dat het niet lang meer zal duren of het ‘Ministerie van Cultuur’ zal worden vervangen door het ‘Ministerie van Entertainment’. Het is per wet vastgelegd dat kunst niet langer vragen hoef te stellen, maar een zo’n groot mogelijk publiek moet bedienen. En als jij als kunstenaar de overheid, het bedrijfsleven, de notabelen en het geld niet kunt pleasen met je kunstzinnige entertainment dan houd het voor jou op. (Voor jou 10 anderen namelijk)

Dus dit is wat ik moet blijven doen; mooie dingen maken.

Ook als geen enkele uitgever nog met mij wil werken, omdat ik lastig ben. Als geen enkel fonds mijn projecten wil ondersteunen, omdat ik niet zo’n hypocriet wil worden die zijn plan naar de regels gaat schrijven. Ik blijf mijn ding doen; mooie dingen maken. Dat is de enige manier om thuis te komen en heel te blijven.