Voor sommige mensen is het lastig om hun eigen plekje op deze aarde in te nemen. Ik behoor daar zeker toe met de irritante gewoonte om altijd maar in de DOEN-modus te zitten. Altijd maar bezig en druk om mijn plekje te rechtvaardigen.
Vorig jaar las ik de Vlammenwerpers van Rachel Kushner. Een súper-roman over een piepjonge kunstenares, met motor, in de kunst-scene van New York in 1975. Omdat ik op het verkeerde hoofdstuk verder ging (iets met een vergissing/verwisseling van mijn boekenlegger en die van de vorige lezer die er nog in zat; het was een bibliotheek-boek) bevond ik mij onbedoeld in het verhaal met allemaal extra spanningen waarvan ik de oorzaak niet begreep.
Want; ik had een cruciale scène in het begin gemist. Iets met drugs en een feest dacht ik, maar dat kon ook mijn fantasie zijn. Er was in elk geval iets gaande tussen de hoofdpersoon (Reno) en één of andere Ronnie, die echter niet haar vriendje was, want dat was de succesvolle en oudere kunstenaar Sandro. Hoe dan ook, de volgende boodschap in deze roman wil ik je echt meegeven omdat die mijn ongenoegen met het leven zo prachtig verwoord (en daar ook meteen een antwoord in biedt):
" Wij zijn hier om te leven. Niet om ons leven op te eisen. Niet om te verzoeken of er in de levensbehoeften zou kunnen voldaan. Wij zijn hier om er zelf in te voldoen. Om te voldoen aan de eis van het leven.."
- Pamlet door Fah-Q ,1967 In een verklaring dat in Amerika, de enige eis waarin niet kan worden voldaan, het LEVEN is.
Voilà, ik heb er alleen dit nog aan toe te voegen:
1. Het recht op leven krijg je al bij geboorte, dat is niet iets om te moeten verwerven of verdienen.
2. Lees de Vlammenwerpers vanaf blz 118, dat maakt het boek nóg leuker.
3. Als je jezelf ook maar enigszins herkent in dit verhaal: geef je op bij Amnesty Helmond! Wij kunnen je hulp gebruiken!